Proza Kazimierza Brandysa ujawnia liczne eksperymenty narracyjne. Przybiera ona formy gatunkowe takie jak krypto-biografia, powieść auto tematyczna, powieść epistolarna, wywiad radiowy, reportaż, nota do wydawcy, scenariusz filmowy itp. Eseizacja opowiadań, estetyka fragmentu, montaż utworu z kawałków innych tekstów, to typowe cechy wypowiedzi sylwicznych. Natomiast mniej więcej od połowy lat siedemdziesiątych autor Nierzeczywistości i Ronda próbuje systematycznie łączyć formułę wypowiedzi powieściowej z dokumentaryzmem. Odtąd właśnie autobiografia, jako określone i wybrane miejsce kreacyjnych zmagań, pozwala Brandysowi na programowe rozszczepienie “ja” autorskiego od “ja” bohatera opowiadającego. Metoda ta prowadzi go nieuchronnie do załamań i falowań głównych linii kompozycyjnych. Technika przebrań fabularnych oraz dialektycznych zderzeń świata fikcjonalnego z rzeczywistym rzuca podwaliny pod oryginalny rodzaj poetyki, której ramy umacniają się w miarę jak doskonalą się środki warsztatowe pisarza od powieści do dziennika i od dziennika do powieści. Przygody Robinsona jawią się nam, w zestawieniu z Rondem, Miesiącami czy Zapamiętanym jako częściowy (choć nie całkowity) powrót do literackiej fikcji sensu stricto, a przynajmniej do kilku jej koronnych atrybutów. Tak więc w konsekwencji zwycięża świadoma gra z czytelnikiem, która staje się atrakcyjną sprężyną utworu. Przeszczep fikcji w prawdziwe przeżycia autora nie udaje się, albowiem fikcja i nieprawda to dwie różne sprawy nie przystające do siebie. Po przeczytaniu tej powieści mamy wrażenie, że Kazimierz Brandys jest świadom faktu, iż “autentyczna”, godna zaufania autobiografia, gdyby nawet przyjąć, że taka istnieje, może co najwyżej, biorąc pod uwagę niedoskonałość wszelkiej konwencji reality show, pretendować do rangi nieudanej tragedii.