From Private Practice to Novelization: Imre Kertész’s Galley-Boat Log
D'une pratique diaristique privée à sa mise en roman : Journal de galère d'Imre Kertész
Résumé
This study aims to shed light on the genesis of Galley-Boat Log (original : Gályanapló, 1992) through the exploration of Imre Kertész’s unpublished diaries. Notably, it means to understand the fictional element of the former through the lens of Kertész’s’ principle “ to live and write the same novel,” and consequently, through his conception of testimony as a literary practice. The study describes the unpublished diaries from 1961 to 1991, paying attention to their evolution and to the complementary purposes Kertész ascribed to them over the years. The comparison between this material and the published version shows how Kertész freely used his private notes as a framework matrix to shape the bodiless mental odyssey that materializes in the published text. Kertész not only sought to elucidate the theory underpinning his literary work but also to present the reader with the self-genesis of a writer who, condemned to “ halfhumanity” by his Jewishness and life under Socialist Hungary, turned it into an act of testimony. Galley-Boat Log reasserts Kertész’s existential faith in the act of writing as the path to his own liberation from historical contingencies.
En éclairant la genèse du Journal de Galère (original : Gályanapló, 1992) par l’exploration des journaux intimes inédits d’Imre Kertész, cette contribution vise à comprendre la fiction derrière cette oeuvre, fondée sur le principe de Kertész de «vivre et écrire le même roman » . Par conséquent, il sera question du rapport au témoignage en tant que pratique littéraire. Cet article a pour but de décrire les journaux intimes inédits de 1961 à 1991 en s’intéressant à leur évolution et aux différentes fonctions que Kertész leur a attribuées au fil des années. La comparaison entre ces documents inédits la version publiée montre comment Kertész a librement utilisé ses notes privées comme une matrice pour donner forme à une odyssée mentale matérialisée dans le texte écrit. Kertész a non seulement cherché à expliquer la théorie qui soustend son oeuvre littéraire, mais aussi à présenter au lecteur l› autogénèse d› un écrivain qui, condamné à la «demi-humanité » par sa judéité et sa vie en Hongrie socialiste, en a fait un acte de témoignage. Journal de Galère réaffirme la foi existentielle de Kertész dans l’acte d’écrire comme voie chemin vers sa libération des contingences historiques.
Door de ontstaansgeschiedenis van het Dagboek van een galeislaaf (origineel : Gályanapló, 1992) te belichten met behulp van de onuitgegeven dagboeken van Imre Kertész wil deze bijdrage de fictie achter dit werk, gebaseerd op Kertész’ principe “ om dezelfde roman te leven en te schrijven” begrijpen en bijgevolg zijn relatie tot de getuigenis als literaire praktijk belichten. De studie beschrijft de ongepubliceerde dagboeken van 1961 tot 1991, met aandacht voor hun evolutie en voor de complementaire functies die Kertész hen in de loop der jaren heeft toegeschreven. De vergelijking tussen het onuitgegeven materiaal en de gepubliceerde versie laat zien hoe Kertész zijn dagboeknotities vrijelijk als een kader gebruikte om vorm te geven aan een mentale odyssee die in de geschreven tekst is gematerialiseerd. Kertész probeerde niet alleen de theorie achter zijn literaire werk te verklaren, maar aan de lezer ook de autogenese te tonen van een schrijver die – veroordeeld tot “ halfmenselijkheid” omwille van zijn joods-zijn en het leven onder het Hongaarse socialisme – er een getuigenisdocument van maakte. Het Dagboek van een galeislaaf bevestigt Kertész’ existentiële geloof in de daad van het schrijven als een weg naar zijn zelfbevrijding van historische contingenties.